یک پژوهش که اخیراً در ژورنال علم عصب (Journal of Neuroscience) منتشر شده است، نشان داد که ماهیچه های صوتی در یک پرنده ی آوازخوان همان طور عمل می کند که ماهیچه های صوتی در انسان، هنگام سخنرانی یا آواز خواندن، عمل می کند. تحقیق روی سهره های بنگالی نشان داد که هر یک از ماهیچه های صوتی آن ها می تواند وظیفه ی خود را تغییر دهد تا به تولید واحد های صوتی گوناگون کمک کند؛ به معنای دیگر، پرنده مشابه یک خواننده ی اپرای آموزش دیده عمل می کند.

برای خواندن به ادامه مطلب بروید.


  ساموئل سابر (Samuel Sober) زیست شناس دانشگاه اموری (Emory University) و سرپرست تحریریه ی مقاله، می گوید: "تحقیق ما پیشنهاد می‌کند که تولید آواز های پیچیده ی واقعی به توانایی مغز پرنده ی آوازخوان در هدایت تغییرات پیچیده توسط ترکیب ماهیچه ها بستگی دارد. در کنترل ماهیچه ها، مغز پرنده به پیچیدگی و شگفت انگیزی مغز انسان عمل می کند."
  برای مثال، زیر و بمی صدا (Pitch) برای صداسازی پرنده مهم است اما هیچ ماهیچه ای به صورت انفرادی برای کنترل آن تکوین نیافته است. سابر می افزاید: "پرندگان یک ماهیچه را برای تغییر زیر و بمی صدا منقبض نمی کنند. آن ها باید تعداد زیادی از ماهیچه ها را در یک اجرا منقبض کنند و این تغییرات برای صداسازی های متفاوت، مختلف اند. بسته به این که پرنده چه هجایی را ادا می کند، یک ماهیچه ی منحصر به فرد دانگ صدا را افزایش یا کاهش می دهد."
  تحقیق پیشین انطباق برخی از مکانیسم های صوتی پرندگان را با جعبه ی صدا (Voice box) و حنجره در انسان نشان داده بود. به جای حنجره، در پرندگان اندامی به نام سوتک (syrinx) وجود دارد که تار های صوتی پرنده را در عمق بیشتری از بدن نگه می دارد. در حالی که انسان یک مجموعه تار صوتی دارد، پرنده با وجود سوتک دو مجموعه تار صوتی دارد که پرنده را قادر می کند دو صدای متفاوت را همزمان در هماهنگی مورد نظر خودش تولید کند.